Proslava zločinačke akcije „Oluja“ u Kninu održana je u tradicionalnom duhu ustaške NDH, a prisutni su pokazali izuzetnu privrženost ovoj klerofašističkoj tvorevini čiji kontinuitet nesumnjivo održava i moderna Hrvatska.
Nekoliko stotina okupljenih, na proslavi koja iz godine u godinu izaziva sve manje interesovanja, prošetalo je ulicama Knina, uz prateću ustašku koreografiju i pesme poznatog konobara iz Čavoglava Marka Perkovića Tompsona.
Prisutni su bili odeveni u crnu odeću, gotovo bez izuzetka, a dominirale su i zastave u istoj boji sa obaveznim ustaškim simbolima. Okupljeni su uzvikivali drevni hrvatski pozdrav „za dom spremni“ koji datira još iz 1941. godine kada su cvećem darivali Hitlerovu armiju i zauzvrat dobili pravo na satelitsku državu u kojoj su izvršili genocid nad Srbima.
Zločin koji je započet tokom Drugog svetskog rata, uspešno je završen pedeset godina kasnije kada su, ponovo uz pomoć stranih okupatora, uspeli da proteraju više od 250.000 Srba sa prostora Like, Korduna, Banije i Dalmacije, a u akciji „Bljesak“ i iz Zapadne Slavonije i Baranje.
I isto kao pre osamdeset godina, današnji hrvatski nacionalistički skupovi prožeti su religioznim fanatizmom u ime kojeg je i Katolička crkva u Hrvatskoj odigrala sramnu ulogu u genocidu protiv pravoslavnih Srba kao „šizmatika“ o čemu je „Politika“ pisala opširnije u tekstu Poreklo ideje o uništenju Srba.
Tako se na čelu ustaške kolone u Kninu mogla videti zastava Vatikana iza koje su verni sledbenici podizali desnu ruku u nacistički pozdrav, praćeni crkvenim zvonima, podsećajući se slavnih dana svoje NDH i njenog najvećeg sponzora nacističke Nemačke.
„Zbog Anice i bokala vina, zapalit ću Krajinu do Knina. Zapalit ću dva, tri srpska štaba, da ja nisam dolazio džaba“, pevalo se u jedinstvenom zanosu kakav mogu da pruže masovni skupovi u dobro disciplinovanim društvima, poput hrvatskog, gde bi bilo kakav individualni, zdravorazumski istup protiv krvožednih predstava bio prilično opasan i izopštujući od široko prihvaćenog društvenog narativa, a može se reći i zvanične državne politike.
