Demokratska narodna partija obaveštava javnost da je njen predsednik Milan Knežević dobio pisanu izjavu od gospodina Karla Bozole, visokog predstavnika UN-a za vrijeme građanskog rata u Bosni i Hercegovini.
U njoj gospodin Karlo Bozola pod zakletvom otkriva nove činjenice i detalje koje se odnose na dešavanja u Srebrenici 1995. godine. Primerak ove izjave, predsednik DNP – a je uputio premijeru Vlade Milojku Spajiću, predsedniku države Jakovu Milatoviću, predsedniku Republike Srbije Aleksandru Vučiću i predsjedniku Republike Srpske Miloradu Dodiku.
Oni su izjavu Karla Bozole dostavili medijima, a mi je prenosimo integralno:
– Ovom svojom izjavom želim upoznati širu javnost sa pravim dešavanjima u slučaju tragedije u Srebrenici. Ja, Karlo Bocola u tom periodu od 1992. godine, kao izvanredni delegat Ujedinih Nacija i Evropske unije na nivou Bosne i Hercegovine, Srbije, Hrvatske i Crne Gore, sve vrijeme sam obilazio bolnice i organizovao dobijanje donacija, kao i zbrinjavanje bolesne dece i ranjenih lica u BiH za liječenje u bolnicama EU.
Veliki broj dece zbrinjavan je uz saradnju i nadgledanje Instituta za majku i dijete iz Beograda i Novog Sada, a isti primjer odnosi se i za BIH i Hrvatsku. U timu su bili čuveni doktori iz EU, sa po tri grupe u tri pravca.
Pošto dobro govorim jugoslovenski i poznajem dobro eks Jugoslaviju, ja sam imao zadatak da otvorim proces razmene zarobljenih lica.
Obavljanje tog zadatka nosilo je sa sobom i ogroman rizik, jer su sve strane, većinom, ubijale zarobljenike. Pune četiri godine u procesu obavljanja toga zadatka bivao sam više puta zarobljavan, ali sam pritom uspio da izvršim veliki broj razmjena zarobljenih lica, uz visoki stepen rizika.
Spasio sam i uspio da ih vratim u njihove zemlje, uputivši ih Širaku, i dva francuska pilota, koji su pali iznad Sarajeva, a takođe i jednog američkog pilota, koji je pao u blizini Gline kod Bihaća. Pošto sam se kretao u svim zonama gde su trajale ofanzive od Sarajeva do Knina, mene su kontaktirali svi komandanti i generali. Više puta sam se čuo oko razmjena zarobljenika sa generalom Dudakovićem i generalom Ratkom Mladićem, kao i sa mnogim drugim komandantima i generalima koji su me poznavali.
Srebrenica
Više puta sam bivao i u Srebrenici. Mnogo srpskih civila oko Srebrenice ginulo je od Nasera Orića u periodu od 1992. do 1994. godine. Oko Srebrenice se ginulo i u zasedama iz privatnih kuća.
Srbi su bivali ogorčeni zbog toga što upravo general Ratko Mladić nije mogao to da kontroliše. U razgovoru sa njim, u prisustvu plavih šlemova (Holanđani), general Mladić mi je kazao da moram organizovati povlačenje civila Muslimana autobusima prema Zenici. Tražio je da ja lično moram biti prisutan, jer nije bilo čovjeka sa te teritorije, a da nije izgubio nekog člana familije ili čitavu familiju.
Jasno je kakav pritisak je Mladić vršio oko povlačenja civila Muslimana, i nadam se da je to svakom očigledno. Unproforci su mu tim povodom zahvalili i odgovorili da Komandant Orić neće ni da nas primi, ni sasluša, i da se tu ništa ne može učiniti, pa se ja pitam zašto sada mnogi ćute i ne daju nikakve izjave, ili zašto ne predoče javnosti svoje tadašnje zabeleške?
Moj zaključak je da ne smiju!
U Srebrenici je po šumama stradalo oko 1.100 civila Muslimana, jer su bili naoružani, i odgovarali su na napade, ali je bilo i onih koji su kao nenaoružani takođe stradali, njih još oko 250 oko Srebrenice za tri godine, a vojnika Muslimana oko 2500 do 2800 do kraja rata. Svi ostali sahranjeni – doneseni su iz drugih gradova i sela.